Over participatiebanen en wat de farce ervan is

Bijstandsgerechtigden werken steeds vaker met behoud van uitkering, maar de problemen met gedwongen werken zonder loon zijn groot. Bijstandsgerechtigden krijgen geen loon voor het werk dat zij verrichten en de onkostenvergoeding is volstrekt onvoldoende. Bijstandsgerechtigden moeten soms zelf hun reiskosten betalen van de minimale uitkering die zij krijgen.
   
Werken onder slechte voorwaarden zonder enig perspectief op betaald werk

De gemeenten bezuinigden vorig jaar zoveel op re-integratie en armoedebestrijding dat er miljoenen op de plank bleven liggen. Betaalde banen verdwijnen voor werk zonder loon. Bijstandsgerechtigden kunnen worden verplicht om zogenaamde 'participatiebanen' te accepteren gedurende maximaal twee jaar, zonder salaris en zonder arbeidsovereenkomst. Als ze weigeren kan hun uitkering worden gekort.

Veel uitkeringsgerechtigden werken onder slechte voorwaarden en zonder enig perspectief op betaald werk. De uitkeringsgerechtigden voelen zich niet met respect behandeld omdàt ze niet met respect behandeld worden. Te pas en te onpas wordt gedreigd met stopzetting of verlaging van hun uitkering, waardoor mensen ver onder de armoedegrens komen.

Bijstandsgerechtigden hebben recht op gewoon normaal betaald werk. Vrijheid is één van onze grondbeginselen. Bijstandsgerechtigden hebben recht op respect en gewoon werk met loon; geen armoede, slechte behandeling en uitbuiting. Zij hebben net als andere mensen het recht om hun onkosten vergoed te krijgen en pauzes te besteden zoals zij dat willen.

De bijstandsgerechtigden / uitkeringsgerechtigden / uitkeringstrekkers / werklozen, wie zijn dat?
 
Het betreft tegenwoordig mensen uit uiteenlopende beroepsgroepen zoals bankemployees, bibliothecarissen, thuiszorgmedewerkers, bejaardenverzorgers, bouwvakkers, rijinstructeurs, advocaten, makelaars, bedrijfsleiders, directeuren enzovoort die door de huidige economische omstandigheden - waarin alles steeds goedkoper moet - hun werk zagen verdampen en door doorlopende kosten snel zonder financiële buffer kwamen te zitten. Het gaat al lang niet meer om het stereotype beeld van ‘de werkeloze’ die thuis op de bank hangt.

Daarom, deze mensen mogen normaal met respect bejegend worden. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden, altijd. Ook jij kan in deze positie terecht komen. Met dit principe kunnen we de menselijke waardigheid in de samenleving brengen en vestigen.

Werklozen zijn handelswaar

2 werklozen voor de prijs van 1 Pool, dat maakt werklozen tot handelswaar.

Bijstandsgerechtigden worden door allerlei louche organisaties - als daar zijn 'werkbedrijven' - bij werkgevers ondergebracht. Ze vragen een werkgever wat hij normaal had uitgegeven. Stel dat een werkgever tien Polen voor € 640,= moest inhuren, dan krijgt hij 20 bijstandsgerechtigden voor die prijs. Maar soms wordt de prijs ook opgedreven. Als meerdere bedrijven tegelijk mensen nodig hebben, dan kunnen ze natuurlijk meer geld vragen.

Officieel is het de bedoeling dat participatiebanen werklozen voorbereiden op een reguliere baan. Men zegt echter dat het NIET de bedoeling is om een functie te leren, "maar om te leren op tijd op te staan, werkritme op te doen en opdrachten uit te voeren". Laten we ons wel realiseren dat het de bankemployees, bibliothecarissen, thuiszorgmedewerkers, bejaardenverzorgers, bouwvakkers, rij-instructeurs, advocaten, makelaars, bedrijfsleiders, directeuren en ga zo maar door. Deze mensen hebben al bewezen in staat te zijn op tijd op te staan. U ziet nu wellicht hoe het (zelf)bedrog in deze wereld vorm aanneemt.

Verdringing van banen

Participatiebanen zouden geen gewone banen mogen verdringen. Toch hoor en lees ik van mensen die solliciteren naar een baan en worden afgewezen, waarna deze banen later worden aangeboden als participatiebanen. Dit gebeurde o.a. bij de Hema. De Hema zei in een reactie dat er een vergissing is gemaakt...

Meerdere werkgevers erkennen dat ze niet van plan zijn om de mensen met participatiebanen in dienst te nemen wanneer de twee jaar voorbij zijn. "Ze mogen twee jaar ergens werken en vervolgens worden ze weer ingeruild". Een grof schandaal. Re-integratie is een loze belofte. Immers zijn er niet voldoende banen, er zijn veel meer werklozen dan vacatures. Het klaarstomen van deze mensen voor “de arbeidsmarkt” is een farce.

Standpunten

Een maatschappij realiseren waarin de welvaart gelijkmatig over elke burger verdeeld wordt, waarin niemand in armoede leeft. Waarin een ieder het grondrecht heeft op een gegarandeerd leefbaar basisinkomen waarop hij terug kan vallen wanneer hij of zij arbeidsongeschikt, werkloos of ouder dan 65 wordt.

Tevens dienen we te staan voor fatsoenlijke (minimum)lonen die in verhouding staan met de geleverde arbeid. De juiste keuze is, te doen wat het beste is voor iedereen.